Auteur: Menno Wielinga (Pagina 1 van 8)

Al vanaf 1300 tot 1750 bestond er een bloeiende internationale handel in ossen die vanuit Denemarken naar de Nederlanden werden gebracht. De Ossenmarkt speelde daarbij een rol maar is nooit een echte veemarkt geweest. Die werden tussen 1630 en 2001 elders gevestigd in Groningen.

Begraven of verbranden bleken voor het ruimen van kadavers of slachtafval niet per se noodzakelijk. Vanwege het wereldwijde tekort aan eiwitten na de Eerste en de Tweede Wereldoorlog ontstonden nieuwe verwerkingsprocessen waaruit destructiebedrijven ontstonden.

Dit artikel over ‘Melaatsheid in Groningen’ is gebaseerd op ‘een recht aangename lezing’ van dokter W.G. v.d. Berg, arts en chirurgijn te Groningen. De lezing werd gehouden op 20 februari 1900 voor de Sociëteit van Handwerkslieden in Groningen.

In de periode 1871 – 1894 werden in 102 Nederlandse gemeenten vleesvergiftigingen gemeld, soms met dodelijke afloop. Uit een in 1894 verschenen rapport bleek dat de gemeentelijke voorschriften op grote schaal niet werden nageleefd of zelfs geheel niet bestonden.

Rapport in 1894 uitgebracht door de Maatschappij ter bevordering der Veeartsenijkunde in Nederland aangaande het onderzoek naar de toestand van vee- en vleeskeuring in de provincie Groningen.

In de 19de eeuw was vlees te duur voor de armen. Die kochten dan goedkoop ondeugdelijk of afgekeurd vlees op de markt. Hierdoor werden mensen vaak (ernstig) ziek en waren er regelmatig doden te betreuren. De oplossing werd gezocht in de openbare slachthuizen waar slachtvee en vlees door veeartsen werd gekeurd.

Een lezeres vertelde in het Nieuwsblad van het Noorden van 19 september 1964 over afschuwelijke dierenmishandeling van paarden en van kalveren, die uit de vrachtauto waren gesmeten. Een verslaggever wilde dat zelf wel eens zien.

Het Groningse GVAV was in mijn jonge jaren mijn favoriete club. Ik zag vanuit ons huis het stadion aan de Zaagmuldersweg liggen. En altijd als ze thuis speelden, ging ik op zondagmiddag naar het Oosterparkstadion.